Must-See-Films Van De Gebroeders Dardenne
Voordat hij de speelfilms maakte waarvan ze vandaag de dag bekend staan, stichtten Jean-Pierre en Luc Dardenne
Leid af van
in 1975, een bedrijf dat verantwoordelijk is voor de productie van meer dan 60 documentaires. Ze regisseerden er maar enkelen, maar vanaf de vroegste werken domineerden de releases de thema's van deïndustrialisering en precaire arbeidsomstandigheden. Deze documentaire is een poëtische versie van de staking in 1960 in de industriële regio van de Maas in de Maas. Als eerbetoon aan vroegere verzetsbewegingen van werknemers verzet de film archiefbeelden en interviews met lokale militanten rond een boottocht met Leon Masy, een voormalige spits die met zijn met de hand gebouwde boot de rivier oprijdt naar Luik, terwijl hij herinneringen vertelt aan de turbulente periode . Falsch (1987) Grotendeels beperkt tot de archieven, is deze eerste fictiefilm nauwelijks meer te zien. Het markeert een periode van formele experimenten waarbij avant-garde esthetiek van
Falsch
onmiddellijk werd gevolgd door de melodramatische toon van Je Pense à Vous (1992), later om hun lang bestaande merk van gruizig realisme met La Promesse en verder. Het is een bewerking van een semi-autobiografisch spel met dezelfde naam, geschreven door de Belgische schrijver René Kalisky, waarin 40 jaar later een familie holocaustoverlevenden bijeenkomt voor een reünie op de luchthaven van Berlijn. Bezorgd over een onderzoek naar de relatie tussen theater en film, is de film een stilistische verwijdering van alle latere werken van Dardenne, maar houdt hij vast aan thema's van spirituele vernieuwing in aanwezigheid van tegenspoed. Rosetta (1 ) Drie jaar na 1996 goed ontvangen
The Promise
was het met Rosetta dat de gebroeders Dardenne de hoogste eer haalden van het Filmfestival van Cannes en de eerste Palme d'Or van hun carrière. De film geeft een beeld van het leven van de zeventienjarige Rosetta, gespeeld door Emilie Dequenne, terwijl ze worstelt om een baan te bemachtigen om haar hopelijk haar alcoholische moeder te laten verlaten en een zinvoller bestaan te krijgen. Het is een somber verhaal, waarin onvoorziene omstandigheden de inspanningen van de jonge protagonist herhaaldelijk ondermijnen. Wat indruk op de meeste critici en maakt dit een moderne klassieker in de ogen van velen, is de empathie die het oproept door stilistisch vrijstaande neorealistische strengheid. Les Fils (2002) Een van de top films van de late Roger Ebert's uit de jaren negentig,
Le Fils
(The Son) brengt Olivier Gourmet, een medewerker van oudsher, een centrale rol toe als Olivier, een timmerman die Francis (gespeeld door Morgan Marinne) opneemt, een jonge stagiair die door zijn maatschappelijk werker wordt gedwongen een plaats in te nemen in de werkplaats van Olivier. Hun relatie wordt geleidelijk onthuld, maar om het te onthullen, zou dit de film van veel van zijn mysterie en pathos beroven. Les Fils bezit een bedrieglijk eenvoudig solide script, meedogenloos in zijn onderzoek naar de dynamiek van begrip en vergeving, en sterke natuurlijke prestaties van zijn leads. L'Enfant (2005) L'Enfant
(The Child) plaatste de broer en zus directeuren in de zeer kleine club van tweevoudige Palme d'Or winnaars. Het opwindende vrije, arme (en één punt zelfs dakloze) en grotendeels amorele Bruno (Jeremie Renier) leeft volledig in het moment, het verdienen van geld door dagelijks te bemoeien met kleine criminaliteit. Het drama begint wanneer Sonia (Deborah Francois), vriendin en moeder van hun pasgeboren baby, ontdekt dat Bruno het kind op de zwarte markt heeft verkocht. Naarmate de film vordert, groeit Bruno langzaamaan steeds meer bewust van zijn eigen morele en spirituele crisis, die het begin markeert van de klim van het personage naar zelfreflectie en het verwerken van schuld en spijt. Alle oplopende spanning wordt eindelijk vrijgegeven in de aangrijpende laatste sequentie van de film.
Lorna's Silence (2008) In
Lorna's Silence,
gaan de regisseurs terug naar het leven van immigranten in België, een onderwerp dat voor het eerst werd onderzocht in de documentaire Lessen van een universiteit in de vlucht . Lorna, gespeeld door Arta Dobroshi, is een 30-iets Albanese vrouw die ervan droomt een café te openen met haar vriend, Sokol. Tragische consequenties doordringen dit subtiele drama vanaf het moment waarop Lorna ermee instemt om een lokale heroïneverslaafde te trouwen om het staatsburgerschap te verwerven. In zekere zin plaatst deze film zijn personages op het thuisveld, worstelt met ontberingen van de arbeidersklasse en de morele uitdagingen die voortvloeien uit wanhopige economische omstandigheden. Voor de eerste keer introduceert dit script met Cannes-beloningen echter een nieuw gevonden sluier van mysterie, waarbij belangrijke en klimatologische delen van het drama buiten beeld worden verplaatst. Two Days, One Night (2014) De laatste inspanning van de regisseurs was de eerste keer dat ze de onuitgesproken regel van het niet casten van beroemde filmsterren braken. Marion Cotillard speelt zich af in Seraing en speelt Sandra, een vrouw en moeder die in een kleine fabriek met zonnepanelen werken. De plotlijn zet een ingenieus uitgangspunt op, uitstekend uitgevoerd op papier en in de uitvoeringen van de acteur, waarin Sandra het risico loopt ontslagen te worden van de werkplek, tenzij ze erin slaagt haar collega's te overtuigen om een bonus van 1000 euro op te geven in de loop van een weekend. De effecten zijn hartverscheurend maar worden altijd afgehandeld met een zeldzame, medelevende en afstandelijke menselijkheid.
