De 10 Peruaanse Figuratieve Kunstenaars Die De Wereld Moet Kennen

Salim Ortiz

Geïnspireerd door het werk van Joel Peter Witkin, worden de schilderijen van plastische kunstenaar Salim Ortiz beschuldigd van geweld en ontucht. De onderwerpen van Ortiz zijn dode kippen, sinistere poppen, foetussen en vermoorde slachtoffers (hij heeft veel levende individuen zoals Nobelprijswinnaars, andere beroemde schilders en zijn eigen moeder 'gedood'), allemaal gebruikt om de woeste natuur van zijn land te benadrukken. Ortiz, die graag op plekken verblijft waar moraliteit niet bestaat, is in opstand gekomen tegen de Peruaanse kunstscene na een reeks afwijzingen van conventionele galeries die zijn werk als grotesk hebben gekanteld, door zijn eigen kunsttentoonstellingen te houden in bordelen, homobars of in de straten van een marginale barrios op heuvels, waar volgens hem alleen zijn ware volgelingen zijn werk durven te zien. Ortiz heeft een van de doelen van de kunst bereikt: zijn werk roept discussies op en genereert emoties, waarbij het vaak de aberratie en / of fascinatie krijgt van degenen die niet bang zijn om naar de agressieve en onverbloemde kant van de menselijke conditie te kijken.

" Conchadetumadre "door Salim Ortiz

Jhoel Mamani

Jhoel Mamani ziet de echte wereld samengesteld uit fantastische elementen. Zijn surrealistische schilderijen komen op natuurlijke wijze tot leven; het lijkt alsof de personages overgaan, verschuiven, van binnen naar buiten, misschien op zoek naar ontsnapping uit het frame en wegvliegen. Zijn werk wordt geplaagd door vogels - met name kraaien - antropomorfe wezens en hybride wezens en vrouwelijke personages, afgebeeld in aquarellen, chinese inkt en olieverf. Magisch realisme, hij noemt het.

"Ejecutivo 5 y medio en la tormenta te saludaré" door Jhoel Mamani

Ale Wendorff

Ale Wendorffs werk is een doorkijkspiegel naar haar levenservaringen, waar het terugkerende gebruik van ogen en dunne contouren houdt een raadselachtige waarheid in. De personages in haar collages, tekeningen en schilderijen zijn in intense interactie met elkaar, op zoek naar de wortel van hun emotionele processen binnen hun eigen anatomie en stem. Haar muurschilderingen zijn ook overal in Lima te zien, in wijken als Miraflores.

"Petición" door Ale Wendorff

Jhoco

Jhoco's nieuwste werk ligt in het expressionisme aan de vooravond van het fauvisme, met voorrang voor figuren, sporen en kleur. Zijn personages verschijnen in donkere, soms smerige omgevingen, schijnbaar peinzend terwijl ze door een lang en onbekend wachten gaan; het zijn variaties op zijn persoonlijkheid gekenmerkt door een existentialistisch gedrag, met een psychologische diepgang.

"Divina comedia" door Jhoco

Hugo Salazar Chuquimango

Hugo Salazar Chuquimango is een surrealistische schilder wiens kunst wordt opgevat tijdens zijn nachtdiensten als bewaker, een tijd waarin stilte en eenzaamheid een aanvulling vormen op de interne conflicten waarmee hij te maken krijgt tussen dromen en verf na het werk. Als een kunstenaar heeft Chuquimango thema's gevonden in zijn vorige banen, waarbij hij vaak zelfportretten schildert waar hij meerdere keren verkleed als bewaker verschijnt en poker speelt met zichzelf, of als bemanningslid van een schip, omringd door sirenes of andere verschrikkelijke monsters.

Hugo Salazar Chuquimango

Gala Albitres

Een vergrootglas komt van pas bij het bekijken van de gravures en illustraties van Gala Albitres; elk spoor wordt minutieus uitgevoerd met de precisie van iemand die een liefde en geduld heeft voor haar kunstwerk. Albitres 'kunst, die ook droge naald- en zeefdrukstukken bevat, kan daaraan een lineair verhaal hebben, waarbij de vrouwelijkheid van haar personages interne kracht laat zien die in vrijheid te vinden is. Albitres gelooft dat dit een daad van verzet is die stereotypen afwijst en bewijst dat vrouwen zacht en subtiel kunnen zijn zonder zwak of onderdanig te zijn.

Amadeo Gonzales

Cartoonistisch, speels en bochtig zijn de personages uit het universum van grafische kunstenaar Amadeo Gonzales. Gonzales verandert wat een leuke doodle kan zijn in krachtige kunst voor een concertvlieger of de voorkant van een tijdschrift, met behulp van een explosieve combinatie van levendige kleuren. Zijn werk behoeft niet veel interpretatie, het is nogal rechtlijnig, pittig. Gonzales en zijn broer Renso staan ​​achter 'Carboncito', een strip- en grafisch tijdschrift met Zuid-Amerikaanse en Spaanse artiesten. In 2015 publiceerde hij een briljant boek getiteld "Bandas Inexistentes records", een reeks illustraties van denkbeeldige bands.

Fernando Gutiérrez Huanchaco

Fernando Gutiérrez Huanchaco maakt gebruik van fotografie, beeldhouwkunst, video en schilderkunst om de culturele dynamiek in een stad te verkennen . Zijn werk "La chucha perdida de los Incas" (vertaald naar "Het vergeten poesje van de Inca's") is gebaseerd op de zoektocht van overleden kunstenaar en anti-held Mario Poggi naar een heilig object in verband met vruchtbaarheid en de oorsprong van de Inca's, zegt hij. te hebben gevonden in de Amazone. In "La chucha perdida de los Incas" doet Huanchaco een remake van de zoektocht van Poggi en presenteert de video's, kaarten, foto's en andere hulpmiddelen die hij gebruikte tijdens een echte jungle-expeditie die hij voortzette kort voordat Poggi passeerde.

Andrea Barreda

Vrouwen zijn net zo belangrijk in haar kunst als in de maatschappij. In een eerlijke handeling van catharsis schildert Andrea Barreda realistische openluchtscènes geplaagd door mysterie en surrealistische elementen, waarvan sommige de aanstaande komst van de dood oproepen. De verbinding van haar vrouwelijke onderwerpen met de cryptische dieren die hen omringen, is sterk en vaak verontrustend. Net als in haar schilderijen en tekeningen, dromen kunnen landschappen zijn vol met exotische vegetatie waar we worden geconfronteerd met een verborgen deel van onszelf, een rustige wildernis die we niet weten we dragen binnen.

"White Raven" door Andrea Barreda

Juan Javier Salazar

Op 28 juli, dag van de onafhankelijkheid in Peru, zou kunstenaar Juan Javier Salazar met een bus stappen en gevulde kaarten van Peru aan passagiers verkopen. Het was zijn manier om het land terug te geven aan Peruvianen in een vorm die ze konden aanraken, voelen of schoppen zoals ze wilden. Salazar's interventie, samen met zijn andere plastische en grafische kunstwerken, was ook zijn poging om een ​​land te begrijpen waarvan hij dacht dat het was afgeplat door een systeem geregeerd door elites waar hij onvermurwbaar tegen was. Zijn werk was een oneerbiedige en scherpe - ironische en hilarische - ruimte waar hij pleitte voor de dekolonisatie van de Peruaanse geschiedenis terwijl hij kritiek had op de criminele instelling die schuldig was aan het creëren van een tegenstrijdig verhaal in een natie die 'had kunnen zijn' maar nooit is geweest. Salazar, echt een opmerkelijke verhalenverteller, is in 2016 overleden.