Kunstenaar Die In New York Woont Tehching Hsieh: When Life Becomes A Performance

Auteur: Eva Ramsey | Laatst Bijgewerkt: Januari 2024

Taiwanese-Amerikaan kunstenaar Tehching Hsieh is een pionier op het gebied van durational performance art, met collega-performancekunstenaar Marina Abramovic die naar hem verwijst als de 'meester' van de kunstvorm. Hsieh heeft een reeks uitvoeringen uit zijn leven gemaakt, die de betekenis belichamen van de uitdrukking 'kunst is leven.'

Een gedurfd vroeg leven

Tehching Hsieh (1950, Taiwan) is een in New York gevestigd performancekunstenaar, wiens loopbaan gepaard ging met een continue reeks lange durationale performances. Kunst werd voor de kunstenaar een manier van leven, volledig geïntegreerd in zijn dagelijkse routines. Opgegroeid in een conservatieve democratie die nog steeds overwegend gesloten was voor de buitenwereld en vervolgens door een periode van illegale immigratie een vrijwillige ballingschap beleefde, ontdekte de kunstenaar dat vrijheid inderdaad een ironie was. Zijn levenswerk kan gelezen worden als een verkenning van de betekenissen van vrijheid en beklemming, stasis en beweging en, meer geschikt, van de universele menselijke conditie.

Voordat hij naar de Verenigde Staten verhuisde, verliet Hsieh de middelbare school en ging hij schilderen. In een interview met Frieze Magazine (2009) (PDF download), legde hij uit hoe hij werd beïnvloed door abstractie. Na zijn driejarige verplichte militaire dienst (1970-1973), had hij zijn eerste soloshow op de galerij van het American News Bureau in Taiwan. In datzelfde jaar, 1973, stopte hij met schilderen en maakte zijn eerste uitvoeringsactie, getiteld 'Jump', een baanbrekend stuk waarin de kunstenaar sprong vanaf de tweede verdieping van een gebouw in Taipei en zijn beide enkels brak. Dit werk, met schokken ontvangen door het lokale publiek, was een voorloper van wat de artistieke praktijk van Hsieh zou worden: een die zou vereisen en enorme, extreme hoeveelheden fysiek en mentaal uithoudingsvermogen vereist, en die het geloof van de kunstenaar in het leven in het heden zou verklaren gespannen als een manier om in deze wereld te zijn. Hsieh gebruikte zijn opleiding als matroos als een manier om de Verenigde Staten binnen te komen en stapte in 1974 in een olietanker op weg naar een klein havenstadje aan de Delaware-rivier in Philadelphia. Na 14 jaar als illegale immigrant, kreeg hij in 1988 amnestie door de regering van de Verenigde Staten.

Art Is Life, Life Is Art

Op 13 juli 1974, op dezelfde dag dat hij in Philadelphia aankwam, reisde Hsieh naar en vestigde zich in New York City. Van zijn kleine studio naar de straat, plande hij zijn leven van 1978 tot 1986 via een serie uitvoeringen met als titel One Year Performance, jaar na jaar, leefde zijn kunst en maakte hij kunst uit zijn leven. Het tijdschrift Mousse citeert de kunstenaar als verklaring voor zijn keuze voor het eenjarig durational formaat voor zijn werken: 'Een jaar is de basiseenheid van hoe we de tijd tellen. Het kost de aarde een jaar om rond de zon te bewegen. Drie jaar, vier jaar, is iets anders. Het gaat over mens zijn, hoe we tijd verklaren, hoe we ons bestaan meten. '

Vrijwillige isolatie

De eerste in de serie, 'One Year Performance 1978-1979 (Cage Piece)', duurde van 29 september 1978 tot 30 september 1979 en zag de kunstenaar sluit zich op in een houten kooi van 3,5 bij 2,7 bij 2,4 meter, gelegen in zijn Tribeca studio-loft in New York. Verzegeld door zijn advocaat, was zijn bescheiden verblijf alleen voorzien van een wastafel, een gloeilamp, een emmer en een eenpersoonsbed. Tijdens de uitvoering mocht Hsieh niet praten, lezen, schrijven, naar de radio luisteren of tv kijken, zichzelf beroven van alle contacten met de wereld, behalve bezoeken van een vriend om schone kleding, voedsel te brengen, zijn afval te ledigen en te nemen een foto van de kunstenaar. De tijden van bezoekers waren zeer beperkt en Hsieh volgde, volgens de regels van dit stuk, geen interactie met het publiek.

Een recensie in The New York Times over 'Performance 1: Tehching Hsieh' (2009), New York's MoMA-tentoonstelling van de Cage Piece, lezen (PDF download): 'Wat is het meest tastbaar over het 'Kooipijpje' is de bijna tastbare onmetelijkheid en leegte van de tijd, niets dan tijd, van het leven als de vulling van de tijd. Mr. Hsieh sneed een inkeping voor elke dag in de muur. (Hij vond het niet schrijven.) Hij zei dat hij de tijd bracht om in leven te blijven en na te denken over zijn kunst. '

Terugkeren naar de drukke straten van Manhattan na een jaar van vrijwillige gevangenschap en isolement had, voor de kunstenaar, een extreem gewelddadige impact, zoals een agressie.

Never-Ending Routine

'One Year Performance 1980-1981 (Time Clock Piece)' van 11 april 1980 tot 11 april 1981 zag de kunstenaar elke uur een uur inslaan in een tijdklok de dag, voor een jaar. Hij nam elk uur een foto van zichzelf en bewerkte vervolgens een film van zes minuten. Aan het begin van de voorstelling, opnieuw zoals in zijn eerste stuk, schoor Hsieh zijn haar om het verstrijken van de tijd te documenteren. Dit werk was opgenomen in 'The Third Mind' (2009) van het Guggenheim, inclusief alle materialen en documentatie, zoals stilstaande en bewegende beelden, een 16mm filmcamera en een 16mm-projector om de film te laten draaien. De voorstelling was ook de eerste die in het buitenland werd vertoond, eerst op de Gwangju Biënnale in 2010 en een maand later op de Biënnale van Liverpool.

Dakloosheid

Voor zijn derde werk, 'One Year Performance 1981-1982 (Outdoor Piece)', bracht Hsieh de periode van 26 september 1981 tot 26 september 1982 buiten door in de straten van New York. Hij is nooit gebouwen of enige andere vorm van onderdak binnengegaan, zoals auto's, treinen, vliegtuigen, boten of tenten. Hij zwierf door de straten van de stad met alleen een rugzak en een slaapzak. Het vereist een grote hoeveelheid uithoudingsvermogen, vooral tijdens barre weersomstandigheden en toevallig tijdens een van de koudste winters van de eeuw in New York, deze uitvoering nam opnieuw het leven van de kunstenaar over. Mousse magazine meldde Hsieh als commentaar: 'Ik voelde deprimerend (sic) nadat ik Outdoor Piece had voltooid, en ik voelde hetzelfde na de andere stukken, vanwege de leegte en omdat ik terug moest naar het normale leven en de realiteit moest verwerken.'

Tehching Hsieh, Linda Montano, Art / Life One Year Performance 1983 -1984 Afbeelding van het leven. Copyright © 1984 Tehching Hsieh, Linda Montano. | Met dank aan de kunstenaars en Sean Kelly Gallery, New York

Tied Together

In 'Art / Life: One Year Performance 1983-1984 (Rope Piece)' Hsieh bond zich rond de taille aan collega-artiest Linda Montano met een twee-op-een-rij meter touw. De twee kunstenaars woonden een jaar samen: waar de een zou gaan, moest de andere volgen. Ze moesten in dezelfde kamer blijven, maar mochten elkaar niet aanraken gedurende de duur van de prestatieperiode. Zoals een Gestroomlijnd artikel schreef, zou dit stuk opnieuw gelezen kunnen worden als een onderzoek naar uithoudingsvermogen en de betekenis van vrijheid. (PDF download).

Art Is Forbidden

'One Year Performance 1985-1986 (No Art Piece)' zag de kunstenaar zichzelf een tegenstrijdige beperking opleggen: hoewel dit een kunstwerk was, was hij verboden om kunst op enigerlei wijze te ervaren. Hij kon niet naar galerijen of musea gaan, kunst maken, over kunst praten of naar kunstdiscussies luisteren, hoewel hij contact kon hebben met collega-kunstenaars. Dit werk was een voorloper voor wat er in de volgende 13 jaar van zijn leven zou worden.

Dertien jaar onzichtbaarheid

'Tehching Hsieh 1986-1 (Dertienjarenplan)' was het langst presterende stuk van de carrière van Hsieh. Hij verklaarde: 'Zal kunst maken gedurende deze tijd. Zal het niet openbaar tonen. ' In deze periode beloofde Hsieh dat hij, ongeacht de kunst die hij in deze periode maakte, het niet zou laten zien. Aan het einde, op 1 januari 2000, publiceerde hij zijn afsluitend rapport: 'Ik heb mezelf in leven gehouden. Ik ben op 31 december 1 overleden. ' Het rapport bestond uit uitgesneden letters geplakt op een enkel vel papier. Hij stopte toen volledig met het maken van kunst.

Finding Freedom

Na zijn 13-jarige 'betovering' onder de grond is Hsieh sinds 2009 weer opgedoken in de kunstwereld, met een reeks tentoonstellingen die hem hebben herkend als een baanbrekende beoefenaar van performancekunst wereldwijd. Beginnend met zijn New York MoMA en Guggenheim shows in 2009 en het meest recent culminerend in een tentoonstelling in Carriageworks Australia op zijn 'Time Clock' stuk, heeft Hsieh's terugkeer naar de internationale kunstscène zijn praktijk gemarkeerd als een scharnierstadium in de evolutie van performancekunst. . The Guardian citeerde de kunstenaar onlangs als commentaar op de waarde en betekenis van zijn kunst (PDF download): '[Ik ben] geen politieke kunstenaar, hoewel mensen de vrijheid hebben om mijn werk vanuit een politiek standpunt te interpreteren ... Ik ben geïnteresseerd in de universele omstandigheden van het menselijk leven. '

Toen hij het had over de toekomst van zijn praktijk, zei Hsieh tegen Frieze Magazine:' Nu doe ik gewoon het leven. Ik ben nog steeds aan het denken. Denken is een basisactiviteit om het leven voort te zetten. Ik heb geen andere dingen te zeggen. '

Hij legt nu uit aan

The Guardian dat hij nu, hoewel hij over de hele wereld exposeert, geen praktiserend kunstenaar meer is en hoe hij uiteindelijk heeft verkregen zijn langverwachte vrijheid: 'Ik doe geen kunst meer. Ik voel me niet langer creatief. Ik wil niet doen wat de kunstwereld van me verwacht. Dit is mijn exit. Dit is mijn vrijheid. '

Auteur: Eva Ramsey

Eva Ramsey is een 62-jarige journaliste. Zombie specialist. Gevoelig voor apathie. Koffie-evangelist. Unapologetic bacon buff. In zichzelf gekeerd. Auteur. Voorstander van voedsel. Ontdekkingsreiziger.