Een Korte Geschiedenis Van Grits

Voordat schepen uitvaren de Nieuwe Wereld in de 17e eeuw, aten de inheemse volkeren in Noord-Amerika al een zachte, puree mais (of maïs) - een gerecht dat in 1584 werd geïntroduceerd bij Europese ontdekkingsreizigers. Tijdens de bewaking van de nieuwe landen in het hedendaagse Roanoke, North Carolina, Sir Walter Raleigh en zijn mannen dineerden met de plaatselijke inboorlingen. Een van de mannen, Arthur Barlowe, schreef over de 'zeer witte, faire en goed geproefde' gekookte maïs geserveerd door hun gastheren. Minder dan twee decennia later werd het hele jaar door dit nietje - door de inlanders 'rockahomine' genoemd, later door de kolonisten verkort tot 'hominy' - aangeboden aan de nieuwe kolonisten in Jamestown, Virginia, toen ze in 1607 aankwamen. Inlanders leerden de kolonisten hoe ze het gerecht moesten maken en het werd al snel een onderdeel van het Amerikaanse dieet.

---

Garnalen en grits | © sandy waddle / Flickr | Mais / Pixabay | Havermout | © Rebecca Siegel / Flickr

Grits bleef populariteit winnen in het zuiden. Binnen een paar eeuwen was het een traditie geworden voor bijna elke zuidelijke staat, vooral in het 'Lowcountry' van South Carolina. Met de nabijheid van de zee, werd grits een eenvoudig ontbijt voor kustvissers, die garnalen toevoegden aan de anders eenvoudige pot met grits. Tegenwoordig is dit gerecht te vinden op menu's in de VS, met een meerderheid van de grits van de natie afkomstig van de 'Grits Belt' in het zuiden. In 1976 verklaarde South Carolina grits het officiële staatsvoedsel, verklarend dat grits een 'symbool is van zijn dieet, zijn gebruiken, zijn humor en zijn gastvrijheid ... [en het] is een onderdeel geweest van het leven van elke Zuid-Carolinianus van wat dan ook ras, achtergrond, geslacht en inkomen. Een man vol [grits] is een man van vrede. '