De Geschiedenis Van Flamencodans

Flamenco, dat passie, temperament en energie opwekt, is een van de meest opwindende kunstvormen om te zien, zowel in visuele als in hoorbare zin. Met eeuwen van sociaal-culturele evolutie, heeft flamenco een rijke geschiedenis, die zich ontvouwt met elke stomp van de voeten van de danser, de tokkel van de gitaar van de muzikant en de klap van de handen van de zanger. Om te kunnen genieten van de flamenco van vandaag, kan het echter nuttig zijn om de oorsprong te begrijpen die geworteld is in de zigeunercultuur van Andalusië, in het zuiden van Spanje. Hoewel de Spaanse dans tegenwoordig gezien kan worden als synoniem voor zijn nationale identiteit, zijn wortels en de weg naar populariteit waren complexer. Ontegenzeggelijk is er geen enkele reden of gebeurtenis die de flamenco ertoe aanzette een erkende status te verwerven als een wereldwijde dans in lijn met ballet en hiphop, maar eerder een verscheidenheid aan factoren die deze transformatie mogelijk maakten. Drie belangrijke ontwikkelingsfasen zijn te herkennen in de evolutie van flamenco: de komst van de zigeuners naar Spanje, het romantische tijdperk en de dictatuur van Franco.

---

Traditioneel kostuum en beweging | © Mstyslav Chernov / WikiCommons

The Arrival of the Gypsies

Hoewel flamenco inmiddels een wereldwijde status heeft aangenomen, is de dans ontstaan ​​in de 15e eeuw, met de komst van de Gitanos (zigeuners) naar het Iberisch schiereiland. Deze nederzetting vond plaats na een zekere diaspora, waarin de zigeuners eeuwenlang reisden over verschillende landen van de wereld, hoogstwaarschijnlijk India, Iran en Egypte. Hierdoor begonnen de zigeuners de verschillende volksdansen die ze op hun reis tegenkwamen te adopteren, die ze vervolgens samensmolten om hun eigen cultuur, identiteit en kunst van expressie te creëren. Flamenco | © Fondo Antiguo de la Universidad de Sevilla / Flickr

Romantic Era

Na drie eeuwen van afpersing en onderdrukking door de monarchie, begon flamenco eindelijk continentale erkenning te krijgen. Met de komst van het romantische tijdperk in Europa aan het eind van de 18e en het begin van de 19e eeuw begon flamenco een vooraanstaande status te verwerven in literatuur en kunst. Sinds de romantiek een uitbundige nadruk legde op de natuur, de emotionele en vooral de gemeenschappelijke folklore, werden haar kunstenaars nu gestimuleerd door buitenlandse en meer Boheemse culturen, zoals de Andalusische.

Carmen

(1845). Vervolgens begon de commercialisering van flamenco aan het eind van de 19e eeuw, die uitmondde in de openingen van

cafes cantantes - cafés en bars waar flamenco-zang en dans de avondgasten vergezelden. Deze 'Spaanse kunst' werd dus in heel Europa uitgebreid, zo veel dat de meest prestigieuze ballerina's van het theater werden omgezet in 'Gitanas'. Ballerina's zoals Taglioni of Gestiginer gebruikten het zigeunerbeeld en samen met de ópera flamenca

- een flamencospektakel vertaald naar opera en ballet - was de flamenco officieel getransformeerd in een populaire cultuur genoten door de aristocraten en elites. Affiche voor een circa 1896 Amerikaanse productie van Georges Bizet's Carmen | © Perey / WikiCommons Franco's Dictatorial Years De laatste ontwikkelingsfase waarin flamenco de kunstvorm is geworden die iedereen kent en liefheeft, was de adoptie als een nationale dans door de Spaanse dictator Francisco Franco (aan de macht: 1939-1975). Realiserend dat de potentiële flamenco zou kunnen hebben, begon de overheid het te gebruiken als een instrument voor propaganda van de overheid. Bovendien werden films met flamenco een belangrijk onderdeel van het plan van de regering om meer toeristen naar Spanje te trekken. Zeker, films, zoals

Los Tarantos

(1963) wijdde flamenco op grote schaal aan als een Spaanse kunstvorm aan de burgers van andere Europese landen. Aldus, tegen de tijd van de dood van Franco in 1975, had flamenco zich in de muziek- en danswereld gevestigd als een prominente vorm van kunst en cultuur, synoniem met Spaanse identiteit.

Door Paula Koller