Het Verhaal Achter Juliet'S Balkon In Verona
Shakespeare plaatste veel van zijn toneelstukken in verzonnen werelden die op de grens van waarheid en fictie lagen. Hij schreef over het oude Rome, een afgelegen land genaamd Illyria, een naamloos eiland met geesten, Europese rechtbanken zoals Navarra en Aquitaine en de Italiaanse stadstaten Verona, Padua en Venetië. Hij putte vaak uit populaire orale tradities voor de vorm van zijn plots.
Romeo en Juliet
werd geïnspireerd door het Arthur Brooke-gedicht, The Tragicall Historye of Romeus and Juliet , gepubliceerd in 1562 . <> Brooke's versie was geïnspireerd op oudere werken van Italiaanse schrijvers, waaronder Luigi de Porto en Matteo Bandello, die het verhaal vertelden van Romeo en Giuletta en de dodelijke vete tussen de families Montecchi en Capelletti. Deze namen worden ook genoemd in een vers van Dante's Purgatory, gepubliceerd halverwege de 1300s, hoewel zijn gedicht niets bevat over door sterren gekruiste minnaars. Het huis werd ooit bewoond door de familie Cappello - een naam die lijkt op de Italiaanse versie van Capelletti - en dateert uit de 13e eeuw, hoewel het beroemde balkon pas in de 20e eeuw werd toegevoegd. De binnenplaats heeft een standbeeld van Juliet en bezoekers kunnen deelnemen aan het populaire ritueel van het wrijven van haar rechterborst voor geluk in de liefde, hoewel ze zelf heel weinig had. In het huis vind je een klein en immens druk museum met kostuums uit de Renaissance en het eigenlijke bed dat gebruikt werd in de filmaanpassing van Franco Zeffirelli uit 1968. De cadeauwinkel is de kroon op de kitscherige romantische sfeer. Hoewel bijna alles over dit huis fictie is, zijn de emoties die mensen naar zich toe trekken echt. De muren onder het balkon zijn volledig bedekt met graffiti krabbels en aantekeningen van bezoekers die om leiding in liefde vragen, waarvan er veel met kauwgom zijn bevestigd. De notities vertellen de verhalen van het verleden van de bezoekers, hun problemen en hun hoop voor de toekomst. De gemeenteraad van Verona stelde echter nieuwe regels om de praktijk te voorkomen, omdat het tandvlees de muren beschadigde. In plaats daarvan hebben ze afneembare panelen voorzien voor iedereen die wil deelnemen aan de gewoonte. Het lijkt erop dat al die rotzooi van stukjes papier, kauwgom en menselijke emotie een beetje te veel realiteit zou kunnen zijn voor een fantasiewerk. Juliet's huis archway graffiti | grongar
De dromerige gewoonte om brieven voor Juliet achter te laten, inspireerde eigenlijk de al even dromerige Hollywood-film
Letters to Juliet
[2010], die het verhaal vertelt van een Amerikaanse toerist die een lange onbeantwoorde liefdesbrief vindt bakstenen. Natuurlijk, een zoektocht naar de beoogde ontvanger vindt plaats met reflecties op het korte gevecht van jonge liefde met een Italiaanse hunk genaamd Lorenzo die het heeft geïnspireerd. Lang leve romantische fantasie!
