De 5 Allerbeste Films Van Paul Verhoeven

In de hoofden van velen, Paul Verhoeven is synoniem met de hele Nederlandse filmindustrie. Hij is verreweg de bekendste filmische export van het land, die thuis breed wordt gewaardeerd voor zijn eerdere films Turkish Delight en het oorlogsdrama Soldaat van Oranje en die verantwoordelijk is doe Hollywood zelf met satirische erotische thrillers en sci-fi blockbusters waaronder Robocop en Starship Troopers . Hier is een korte lijst met de beste werken uit de lange carrière van Verhoeven.

Paul Verhoeven (1980) | © Hans van Dijk / Anefo / WikiCommons

Turkish Delight (1973)

Turkish Delight was een binnenlandse hit bij de eerste release, genoeg tickets verkocht in zijn geboorteland Nederland om overeen te komen met meer dan een vierde van de volledige bevolking. Een poll van Nederlandse critici zag het als de beste film die in het land werd geproduceerd. Aangepast aan een roman van Jan Wolkers, is dit verhaal van een jong en ontsierd gepassioneerd paar (gespeeld door Rutger Hauer en Monique van de Ven) in het reine komen met de broosheid van het menselijk leven een rauwe en openlijk seksuele rit met tragische gevolgen, vastgelegd in vroege jaren zeventig Amsterdam. Alle remmen zijn uitgeschakeld in Rutger Hauer's vaak naakte uitvoering als bohemien beeldhouwer wiens stemmingswisselingen de eigen shift van de films weerspiegelen in tonen, soms schokkend, op andere grappig en tot slot aanhankelijk.

The Fourth Man (1983)

Verhoeven beschouwt de Nederlandstalige thriller en de laatste film voor zijn verhuizing naar Hollywood, The Fourth Man , als een spirituele prequel naar het bekendere Basic Instinct (1992). Erotisch gefatsoeneerd en onbeschaamd bloederig, deze spannende thriller over de seksuele ontmoeting van een alcoholist met de aantrekkelijke penningmeester van een literaire samenleving is doordrenkt met surrealistische sequenties van religieuze waanideeën, of misschien voorgevoelens, die de schrijver waarschuwen voor de komende gevaren. Zorgvuldig over het midden van de grond, het publiek blijft raden - tussen interludes van komische opluchting - of de vrouw is inderdaad een heks of als de schrijver is onder de grepen van paranoïde katholieke kwelling.

Total Recall (1990)

Vergeet de Remake 2012: hier is het origineel van Verhoeven in een slecht gewelddadige, interplanetaire sci-fi thriller-modus. Bewegend in een heftig en onverbiddelijk tempo, toont deze zeer vermakelijke mengeling van postmoderne ideeën en komische boekgevoeligheden Arnold Schwarzenegger in de rol van een bouwvakker die komt leren dat wat hij dacht dat echte herinneringen zijn, slechts het product is van een geïmplanteerde geheugenchip zijn hersenen. Het is zo goed als een actiefilm uit de jaren 90 kan krijgen, boordevol provocerende satirische ondertoon en, althans voor die tijd, opmerkelijke speciale effecten.

Showgirls (1995)

De kritische consensus is verdeeld over deze. Tegen het einde is de kans groot dat je niet helemaal zeker bent of het een satire van de hoogste orde is of een geval van 'het is zo slecht, het is goed'. Een flop op de kassa en ontvanger van vele negatieve recensies, het genoot van succes op de homevideo-markt, ging door met het bereiken van een opmerkelijke cultstatus en is sindsdien onderhevig geweest aan kritische herwaardering na de release van de Blu Ray. Het volgt Nomi Malone, een jonge zwerver die op weg is naar Las Vegas in de hoop een showgirl te worden, alleen om haar eerste optreden te vinden is de ladder van de entertainmentindustrie als een stripper. Via een oppervlakkig script, tekens op zoek naar wenselijke sleaze en acrobatische seksscènes, hier is een pulpversie van de Amerikaanse droom.

Verhoeven's terugkeer naar Nederlandstalige cinema na meer dan 20 jaar duurt af in 1944 bezette de nazi Den Haag. Naar aanleiding van het verhaal van een jonge joodse vrouw die zich in de laatste maanden van de Tweede Wereldoorlog bij het Nederlandse verzet voegt, speelt de film zich af tussen een episch melodrama en een oorlogsthriller, waarbij ze grote verrassingen reserveert die komen door eindeloze soap-achtige plotwendingen. Het is een spannend verhaal van morele ambiguïteit en relativisme, waarbij het nooit ontbreekt aan de kenmerkende mix van grafische seksualiteit en ruw geweld van de regisseur.