5 Bosnische Films Die U Moet Bekijken
Tijdens het beleg van Sarajevo van 1992-1996 raakten de inwoners van de Bosnische hoofdstad gevangen tussen strijdende partijen terwijl ze onder de bevolking leefden voortdurende beschietingen met schaars water, voedsel, elektriciteit en medische benodigdheden. Ondanks deze voortdurende terreur vochten kunstenaars, muzikanten, schrijvers, acteurs en filmmakers een vreedzame revolutie tegen het etnisch gemotiveerde geweld dat hen omringde, en probeerden ze de kosmopolitische cultuur van de stad te promoten door middel van kunst. Bewoners riskeerden vaak hun leven om deel te nemen aan de vele toneelstukken, concerten en films die getoond werden tijdens de oorlog, inclusief het eerste Sarajevo Film Festival, dat de titel Beyond the End of the World droeg. Filmmakers zijn een belangrijke rol blijven spelen in de transitie van Bosnië door wreedheden aan te pakken en te helpen bij het creëren van een gemeenschappelijke historische herinnering.
The Perfect Circle (1997)
The Perfect Circle van Ademir Kenović was een van de eerste films over de Bosnisch conflict om internationale erkenning te krijgen. Het verhaal draait om de figuur van een alcoholische Bosnische dichter die, nadat hij zijn vrouw en dochter naar het buitenland heeft gestuurd, besluit in Sarajevo te blijven en de dood af te wachten. Na vriendschap gesloten te hebben met twee weesjongens, vindt de protagonist een hernieuwd verlangen om te overleven en probeert hij de jongens te verenigen met hun tante. In 1997 won de film zowel de François Chalais-prijs op het Filmfestival van Cannes als de Tokyo Sakura Grand Prix op het Tokyo International Film Festival.
Grbavica: The Land of my Dreams <2006> Filmmaker Jasmila Žbanić's films hebben invloed hebben gehad op het gevoelige onderwerp van massale verkrachting en marteling van vrouwen tijdens het Bosnische conflict en de gevolgen ervan. In Grbavica: The Land of my Dreams worstelt een alleenstaande moeder om de eindjes aan elkaar te knopen, terwijl ze vragen van haar tienerdochter over de dood van haar vader vermijdt. De film won prijzen voor beste film en vredesfilm op het Berlin International Film Festival in 2006.
For Those Who Can Tell No Tales (2013)
Žbanić's recentere film For Those Who Can Tell no Tales volgt de reis van een Australische toerist die tijdens haar verblijf in een spa-hotel in Visegrad een acute depressie ervaart. Nadat ze had ontdekt dat het hotel tijdens de oorlog een detentiecentrum voor vrouwen was geweest, begon ze het te onderzoeken, waardoor het verborgen verleden van de stad verder werd onthuld. In beide films laat Žbanić zien hoe het falen van de samenleving om de slachtoffers van seksueel geweld tijdens de oorlog te erkennen, het genezingsproces van het land heeft beïnvloed. Terwijl films als deze dienen om dit onderwerp in de openbaarheid te brengen, blijft het onderwerp taboe met veel slachtoffers die worden geconfronteerd met stigmatisering binnen hun gemeenschappen. Pas in 2008 erkende de VN-Veiligheidsraad dat 'verkrachting en andere vormen van seksueel geweld oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid of een constitutieve daad met betrekking tot genocide kunnen vormen', wat de lange weg naar de universele erkenning aangeeft.
No Man's Land (2001)
Zonder twijfel de beroemdste film die uit Bosnië komt, brengt het No Man's Land van Danis Tanović de woede, frustratie, emotie en hulpeloosheid tijdens het conflict over door een combinatie van satire en drama te gebruiken. In plaats van een centraal personage te hebben, volgt het verhaal VN-vredestroepen, journalisten en drie rivaliserende soldaten die op het slagveld terechtkomen. Deze methode is met name effectief in het vastleggen van verschillende perspectieven op het conflict, waardoor een film ontstaat die het potentieel voor een eenzijdige account opheft. De film won de Best Foreign Language Film bij de Academy Awards en de Golden Globe Awards en de beste scenario bij de European Film Academy Awards en het Cannes Film Festival in 2001.
Een aflevering in het leven van een ijzeren plukker (2013)
Nadat Tanović op het Filmfestival van Berlijn al een aantal prijzen won, belooft de laatste film van Tanović, An Episode in het leven van een ijzerkraker, opnieuw een belangrijke film voor de Bosnische cinema . In tegenstelling tot de anderen, vertrekt deze film van het onderwerp van het Bosnische conflict en benadrukt in plaats daarvan de kwestie van hedendaagse discriminatie van de Roma-gemeenschap in Bosnië. De film vertelt het verhaal van een Roma-vrouw die, bij gebrek aan een ziekteverzekering, geen medische zorg kan krijgen na een miskraam. Een van de meest unieke aspecten van de film is dat de acteurs eigenlijk zichzelf spelen waardoor de film de gedachten en gevoelens van de protagonisten kan vastleggen. Hoewel de film gericht is op de Roma-gemeenschap in Bosnië, weerspiegelt deze de discriminatie die in heel Europa gevoeld wordt, waardoor de internationale relevantie van de film wordt vergroot.
