10 Dingen Die U Moet Weten Over Mark Rothko
Individuele ervaring is de sleutel Rothko geloofde sterk in het belang van de persoonlijke ervaring van individuen met zijn schilderijen. In zijn visie zou de toeschouwer in een diepe, meditatieve relatie worden getrokken wanneer hij werd geconfronteerd met het doek, een toestand van emotionele kwetsbaarheid en totale ontvankelijkheid, analoog aan de gemoedstoestand van Rothko toen hij het doek in zijn atelier schilderde.
Mark Rothko in zijn atelier, 1964, cibachrome | © Hans Namuth / Courtesy of the National Portrait Gallery, VS
De meester van kleur was niet "geïnteresseerd in kleur"
Sinds zijn vroege dood is Rothko's baanbrekend werk voor de Color Field-beweging door veel critici beschreven als onbetwistbaar en baanbrekend. Voor de schilder zelf was kleur slechts een middel tegen een emotionele reactie opgeroepen in de kijker, gestreept van elke esthetische of decoratieve onderstroom. In een beroemde uitspraak die zijn artistieke praktijk belichaamt, zei Rothko: "Als je alleen maar wordt geraakt door kleurverhoudingen, mis je het punt."
Rudy Burckhardt (1914-1 ), Mark Rothko, New York, 1960, gelatine -zilverprint | Met dank aan Albright-Knox Art Gallery, Buffalo (begaafd door Seymour H. Knox Jr.)
Het feit dat zijn schilderijen een decoratief doel dienen was aantoonbaar Rothko's grootste angst als kunstenaar. Wanneer hij er één privé verkocht, bestudeerde hij eerst de reactie van de koper op het canvas in een poging te peilen of de nieuwe eigenaar het schilderij als een accessoire of een middelpunt zou gebruiken. Hoewel er een onbetwistbare schoonheid is voor Rothko's torenhoge, hypnotiserende werken, is zijn voorgeschreven manier om ernaar te kijken, om je geest te ontdoen van elke esthetische overweging, en ze waar te nemen als bewegende, zowel letterlijk als figuurlijk.
Mark Rothko, Zonder titel, 1955, olie op doek | Courtesy Gemeentemuseum den Haag
Rothko's vroege werken zijn figuratief
Zijn vroege werken zijn beslist figuratief, een verre schreeuw van de enorme, abstracte werken waar hij uiteindelijk bekend om werd. Subscènes, interpretaties van oude mythe, semi-menselijke figuurstudies en pastorale settings komen samen in een eclectische mix van ogenschijnlijk niet-verwante onderwerpen, voordat het wazige abstracties worden in de volgende fase van de ontwikkeling van Rothko. De enige schakel tussen deze en zijn latere werken is de zichtbare neiging van de schilder voor de verticale verticale lijnen, naar boven gerichte lichamen en alom aanwezige kolommen anticiperen allemaal op de volwassen werken van Rothko.
Mark Rothko, Untitled, 1947, oil on canvas | Courtesy Gemeentemuseum den Haag
Zwart is nooit echt zwart
Mark Rothko, Untitled, 1953, mixed media op canvas | Courtesy Gemeentemuseum den Haag
Rothko's schilderijen behoren tot de duurste kunstwerken ooit verkocht
Rothko's
Oranje, Rood, Geel
(1961) behoort tot de top vijf van duurste naoorlogse schilderijen die ooit op de veiling werden verkocht . Hij haalde een buitengewone $ 86,9 miljoen op een Christie's New York-veiling in 2012, waarmee hij het eerdere record van de artiest versloeg met
White Center (Yellow, Pink en Lavender on Rose) , dat in 2007 bij Sotheby's werd gekocht voor $ 72,8 miljoen. Om dit in de juiste context te plaatsen, verkochten de Van Goghs irissen (1889) voor slechts $ 53,9 miljoen in 1987. Geld was nooit een drive voor Rothko Ondanks de recordprijzen die werden gehaald door zijn schilderijen in de kunsthandel, welvaart en roem van vandaag behoorden nooit tot de prioriteiten van Rothko. De zogeheten Seagram-commissie is een spectaculair voorbeeld: in juni 1958 aanvaardde Rothko een commissie van de eigenaren van het nieuwe Four Seasons Restaurant in New York om een reeks muurschilderingen voor het interieur te produceren en om de cast met alle sterren aan te vullen. in het ontwerp van het restaurant, compleet met Mies van der Rohe en Philip Johnson.
Rothko's latere werken neigen naar duisternis
In de latere stadia van zijn carrière, in de jaren zestig, begonnen de schilderijen van Rothko zich naar de duisternis te keren, een complete verschuiving van zijn eerdere focus op levendige doeken waar schijnbaar kleur leek centrale podium. Donkere grijzen en bijna-zwarten begonnen zijn palet te domineren in wat velen nu zien als een voorteken van zijn zelfmoord in de winter van 1970. Verbluffend genoeg is zijn laatste werk een schreeuwende compositie van bloedrood.
Mark Rothko, No. 7 , 1964, mixed media op canvas | Courtesy Gemeentemuseum den Haag
Mondriaan en Rothko hebben meer gemeen dan je denkt
Er is een echte, tastbare relatie tussen Piet Mondriaan en Mark Rothko. Hun werken delen een emotionele intensiteit, een onderstroom van rauw gevoel gedicteerd door het gebruik van vorm en kleur, structuur en consistentie die ze allebei definieert. Het naast elkaar plaatsen van hun laatste werk in het Gemeentemuseum - Rothko's
Untitled
, (1970) en Mondrian's
Victory Boogie Woogie
, (1944) - in een tentoonstelling van 2014/15 was zowel onverwacht als toch perfect vitaal. Piet Mondriaan, Victory Boogie Woogie, 1944 & Mark Rothko, Untitled, 1970 | © Gerrit Schrreurs / Courtesy Gemeentemuseum den Haag