Peter Doig: Revolutioniserend Landschapsschilderkunst
Citroenen door Peter Doig | © Andrew Russeth / Flickr
Deze constante beweging wordt gebroken in oneindige rust, geaccentueerd met onbehagen in de artistieke creaties van Doig. Kort na zijn afstuderen aan de Chelsea School of Art kreeg hij de Whitechapel Artist's Prize, wat resulteerde in een tentoonstelling in de Whitechapel Art Gallery in 1991, een eerbetoon dat leidde tot een langere periode van creatieve intensiteit. Het ongemakkelijke, verontrustende
Artists 'Home in the Ravine
(1991) - dat het postmoderne huis van Eberhard Ziedler in Rosedale uitbeeldde - werd in die tijd gecreëerd, en gaf een gevoel van rust in de veilige alledaagsheid van het onderwerp en tegelijkertijd tegelijkertijd een contrasterende visuele paniek creëren in de beladen en breekbare overlay die het stuk domineert. Deze nevenschikking tussen een aura van rust en de spontane creatie van onbehagen duurt voort gedurende zijn werk: de aanwezigheid van onbemande kano's in werken als 'Kano-meer' en 'Witte Kano' biedt een focuspunt voor reflectie in het water, het creëren van een gevoel van een dubbelleven en dubbele identiteit tussen de realiteit en de luchtspiegeling, maar suggereert ook een verontrustende, galmende stilte gezien de afwezigheid van een figuur. Peter Doig | © Honkadori / WikiCommons De bekendste werken van Doig zijn een reeks schilderijen die tussen 1991 en 1 werden gemaakt, waarin de naoorlogse communale woonappartementen van de moderne architect Le Corbusier worden beschreven - bekend als l'Unite D'Habitation - In Briey-en-Foret In Frankrijk. Gesynchroniseerd als een ideale leefomgeving toen ze werden onthuld in 1961, raakten de appartementen al snel vervallen en vervallen, waardoor ze in 1973 vervallen voordat ze vervolgens werden gerenoveerd voor bewoning. Doig betrad het gebouw naast een groep architecten die bij de herinrichting in de jaren negentig van de vorige eeuw waren betrokken, met behulp van een handheld videocamera om de desoriënterende benadering van het gebouw door de niet-gecultiveerde omliggende bossen te registreren. De schilderijen zelf zijn indrukwekkend donker en onheilspellend, architectuur verloren en vervolgens herontdekt te midden van de vervorming van de takken, waardoor het idee ontstond van een nooit eindigende machtsstrijd tussen voorgrond en achtergrond. De poging van de natuurlijke elementen in het schilderij om de dominante architectuur te overwinnen, toont de ultieme suprematie van de natuur in de oorlog tegen de tijd - de natuur vernieuwt en herleeft terwijl door de mens gemaakte creaties desintegreren. (1992) in het bijzonder natuur met het gebouw bijna naadloos, het geven van een gevoel van een zinloos en onvermijdelijk glijden van alles naar een natuurlijk centrum. Man en vrouw door Peter Doig | © Pedro Ribeiro Simões / Flickr Deze experimenten met artistiek veronachtzaamde, ongemakkelijke hoeken en een ongebruikelijke combinatie van kleuren zijn sleutelfactoren die bijdragen aan de arrestatiekwaliteit van Doig's schilderijen. De 1994 ski-jas, inspiratie die het gevolg was van het botsen van een krantenafbeelding van een Japans skioord met de traditionele kwaliteit van een Japanse boekrol, werd verdubbeld in omvang met de toevoeging van een tweede paneel - opzettelijk matchen onbevredigend met de eerste. Deze vervormde koppeling van de panelen samen met het gedempte kleurenpalet is onthutsend: de natuurlijke helderheid van voorgrond en achtergrond is opnieuw geknoeid om een duizelingwekkend tweedimensionaal effect te produceren dat een zee van bijna ziekelijke kleuren voor de waarnemer wordt. Net zoals zijn serie die focust op L'Unite d'Habitation, worden geometrische gebouwen rechts van het schilderij deels verborgen door bomen, als weerspiegeling van de onhandigheid en gedeeltelijke verhulling van de kleine ski-figuren die bijna onmerkbaar over het doek verspreid liggen. Ondanks de kritische onzekerheid met betrekking tot 'Ski Jacket' , werd de moed van het verdedigen van idyllische sneeuwtaferelen als een manier om een soort van binnenlandse onbehagen te promoten beloond - Doig ontving de John Moores Prize in 1993 voor de sombere rust van Blotter en was genomineerd voor de Turner Prize het volgende jaar . De recentere schilderijen van Doig hebben een duidelijk tropische vibe aangenomen, waarbij de nadruk ligt op de schuinheid en prachtige anonimiteit van het eilandleven in Trinidad, terwijl de afstand tussen de realiteit hiervan door middel van experimentele schildertechnieken. In de voortdurende zoektocht naar een unieke sfeer toegeschreven aan en geprovoceerd door elk stuk, heeft Doig onlangs geprobeerd alternatieve fotomethoden te gebruiken, zoals het filmen van film door een telescoop of het maken van talloze foto's tijdens het kajakken rond de ruige noordkant van het eiland. Het resultaat zijn stukjes als 'Black Curtain' (2004), de levendige kleuren van het rustige eiland net zichtbaar door de abstractie gecreëerd door dikke verticale, witwas penseelstreken over het schilderij, waardoor een ragfijne bekleding ontstaat die de kijker houdt net buiten het bereik van het eiland. Speervissen door Peter Doig | © Joe Loong / Flickr Doig's unieke artisticiteit heeft hem internationale bekendheid opgeleverd, met vertegenwoordiging in het Kunstmuseum van Tel Aviv, het San Francisco Modern Art Museum, het Tate Museum, het British Museum, het Musee National d'Art Moderne in Parijs en het Museum of Modern Art in New York, onder andere. Hij blijft van kracht gaan - een bewijs van zijn capaciteiten en het gewilde karakter van zijn composities is de astronomische prijs van zijn werk op een veiling. Doig's Gasthof is verkocht op Christie's naoorlogse en hedendaagse kunst-avondveiling in 2014 voor maar liefst $ 17.038,27, waarmee hij zijn plaats als hoofdfiguur in de artistieke canon van de 21e eeuw echt heeft versterkt.
