The Disappearing Act: Venice And Italo Calvino'S 'Invisible Cities'

Sinds de 15e eeuw daalde Venetië langzaam van de macht, deels van het verlies van grondgebied naar de Turkse rijk en het verlies van handelsprivileges. Het is letterlijk en figuurlijk een stad die in de wateren zinkt. Jonathan Guilford onderzoekt de mogelijke heropkomst van Venetië, de afnemende 'Koningin van de Adriatische Zee', afgebeeld in Calvino's Invisible Cities .

Venetië en Italo Calvino's 'Invisible Cities

Venetië is een stad die heeft veel literaire werken en verschillende gedachten erover geïnspireerd. Voor James Fenimore Cooper vertegenwoordigde Venetië een 'beschaving volledig nieuw'. Voor Ruskin, Twain, Byron en Disraeli was Venetië een mercurial-verschijning, een droomachtig spookbeeld. Het trekt overeenkomsten met de muziekbeweging, La Serenissima, die vaak als uitzonderlijk, enkelvoudig of oneirisch is afgeschilderd: het is de 'mooiste salon in Europa', de 'enige schuilplaats van het goede' of 'een andere wereld'.

Uniek bij zijn tolken, één auteur vond in plaats daarvan in de Koningin van de Adriatische Zee een gevoel van universaliteit, van convergentie en van openbaring. In 1972 werd Italo Calvino's Invisible Cities gepubliceerd, het boek dat de auteur als 'meest perfect' zou beschouwen. Binnen de beschrijving van 55 fictieve steden, gerelateerd door de reiziger Marco Polo aan de keizer Kublai Kahn, schetst Calvino principes van epistemologische theorie, kwesties van morele en politieke betrokkenheid, ontologische paradoxen en de mars van stedelijke vooruitgang; evenzeer als al het andere is het boek echter ook een verkenning van de ruimtes van Venetië, van de dubbelzinnigheden in een stad die zo verstoken is van de kenmerken van andere misschien meer natuurlijke steden. Calvino werkt vanuit een lijst zo ragfijn als Venetië en voegt elementen nauwgezet toe en trekt deze af om een ​​beeld van de wereld te construeren.

In de autobiografische beschrijft Calvino de Franse hoofdstad als een 'encyclopedie', boordevol feiten, classificaties en namen: het staat vol met andere verhandelingen. In een van de onzichtbare steden vinden we het tegenovergestelde: de stad als 'armatuur', als een skelet, als een leegte die wacht op een beschrijving van de wereld. Dit is Venetië, het negatief van een stad als Parijs, of even van Londen, Berlijn of Rome. Het is ook de 'lichtheid' die Calvino zo bewonderde in andere literatuur en streefde naar zijn eigen literatuur. Dus de stad van grachten en gondoliers die voorbij zweven, van politieke instellingen die nauwelijks worden gezien en geheimen anoniem worden afgeleverd, geeft aanleiding tot visioenen van steden die zijn opgehangen op webben, bungelend over afgronden, oprijzen in de slanke pilaren van aquaducten of zijn uitgekleed tot aan hun pijpleidingen Geluk wordt gevonden in het licht, in dat kale kader waarop elk element van de wereld kan worden geplaatst, en dus zijn de grootste visies van geluk in het boek die van vogels en vlucht. Het 'inferno' wordt gevonden in gewicht of in een onvermogen om te ontsnappen, in een uniformiteit die geen spectaculaire of nieuwe elementen toestaat, of in de eindeloze proliferatie van dingen die onopvallend zijn. Net zoals de oude stad Venetië de homogeniserende artefacten van de industrie aan de rand van de lagune herbergt, waar Mestre olieraffinaderijen vlammen in de lucht laten vliegen, houdt Invisible Cities

de eigenschappen van 'inferno' weg zodat die dingen die niet van het inferno kunnen zijn - zoals de fictieve Marco Polo adviseert - krijgen ruimte. Invisible Cities suggereert echter niet dat het afwijken van de wereld en een cijfer worden in deze zin op geen enkele manier een eenvoudig antwoord op de vraag hoe te leven in de wereld. Precies het tegenovergestelde: net zoals Venetië de afgelopen eeuwen is gedaald tot het nauwelijks meer een stad kan worden genoemd, zo zal de armatuurstad op een dag 'wegkwijnen, uiteenvallen, verdwenen'. Dit essentiële pessimisme wordt herhaald in

Hermit in Parijs , waar Calvino schrijft dat Invisible Cities op de hoogte was van het gevoel dat de wereld onstuitbaar opschoof naar een gruwelijke, anonieme toekomst. Dit wil niet zeggen dat de nederlaag compleet is . Er blijft iets over Venetië over, zelfs voor degenen onder ons die al deze jaren na de val hierheen komen, iets inspirerend en magisch, iets hoopvols. In de onzichtbare stad Argia, die volledig ondergronds is begraven, heeft Calvino's gevreesde gewicht de inwoners verpletterd en hun lichamen vernietigd. En toch, op de een of andere manier, blijft de stad: 'terwijl je je oor op de grond legt, kun je soms een deur horen dichtslaan.'