Tracing The Legends Of Bohemian Paris And Magical Montmartre

De legendarische Montmartre van Parijs was ooit de plaats waar kunstenaars, schrijvers en bohémiens bijeenkwamen in flamboyante, vaak liederlijke cafés en bars. De geboorteplaats van de Moulin Rouge en het stereotype van de Parijse flaneur, Montmartre, inspireerde de mensen zoals Picasso, Zola en Renoir, die er woonden en werkten. Nu huis aan levendige cafes, wereldberoemde restaurants en levendige muziek locaties, heeft Montmartre enkele van zijn oorspronkelijke geest behouden, maar, zoals Federico Rosa ontdekt, veel is achtergelaten in het verleden.

Historische foto, Montmartre, ingang van Le Moulin de la Galette, 1900 Collectie Société d'Histoire Le Vieux Montmartre | Figuur met dank aan Esprit Montmartre in de Schirn Kunsthalle Frankfurt

Er zijn twee versies van Montmartre: het historische en het magische. Gelukkig voor degenen die vandaag een bezoek brengen aan Parijs, beide zijn nog steeds te vinden op dezelfde site. Deze anders gewone heuvel ligt slechts 130 meter boven het arrondissement van de 18e arrondissement van Parijs <. Van het midden 19de-eeuwse Frankrijk van schilder Camille Pisarro tot de nostalgische moderne hoofdstad van Amélie Poulain, heeft Montmartre de geest van een buitengewone visie van Parijs herleeft; een vol humor, charme en een aantal groter dan levensgrote karakters, ook wel bohemiens genoemd. Auguste Renoir, En été - La bohémienne | Google Art Project

De term is afgeleid van de Franse

'Bohémien' , die werd gebruikt om Roma-mensen te identificeren die gewoonlijk via Bohemen (in wat nu de Tsjechische Republiek is) naar de Franse hoofdstad zijn gekomen. De term werd later breder toegepast op degenen die een excentrieke, ongewone levensstijl hadden die gebaseerd was op liefde voor de kunsten, het nastreven van plezier, seksuele vrijheid en reizen. Een bohémien is een 'wereldburger' wiens sensuele en artistieke benodigdheden primordiaal zijn en voor wie normen en tradities van de burgerlijke maatschappij lichtzinnig, willekeurig en hypocriet lijken. In Montmartre zou dit type levensstijl zijn hoogtepunt vinden. De nonnen van de kerk van Le Sacré Coeur maakten hier wijn en buiten de stadsgrenzen van Parijs was Montmartre vrijgesteld van gemeentebelastingen, en dus de bescheiden inkomsten kunstliefhebbers van Parijs zouden naar deze heuvel komen, waar naast een goedkope wijn een aangenaam uitzicht over de stad werd aangeboden. De naam zelf heeft een quasi-mythische oorsprong. Historisch gezien is deze 'berg van de martelaar' (

Mont du Martyr ) eigenlijk de plek waar Saint Denis, de beschermheilige van Parijs, werd onthoofd. Hoewel ze misschien geen beroep hebben gedaan op de religieus terughoudende bohemiens, maakten deze kleine anekdotes de wandeling van een uur vanuit het centrum van Parijs op zijn minst een beetje meer intrigerend. Van Gogh, Montmartre: derrière le Moulin de la Galette, 1887, Olieverf op doek, 81 x 100 cm, Van Gogh Museum Amsterdam (Vincent van Gogh Foundation) | Afbeelding met dank aan Esprit Montmartre in de Schirn Kunsthalle Frankfurt De eigenaars van de oude windmolen op de top van de heuvel zouden uiteindelijk een restaurant openen dat bekend staat als de Moulin de la Galette (vanwege het beroemde broodmerk van de molen), wat al snel een van de belangrijkste plaatsen werd waar kunstenaars zich begonnen te verzamelen om hoogstaande gesprekken te voeren, te genieten van wijn en goed eten in het gezelschap van gelijkgestemde vrije geesten, bevrijd van de beperkende verveling van de normatieve maatschappij. Vincent van Gogh maakte een schilderij van het beroemde restaurant waar men wijn en brood kon eten van het gefreesde meel. Pierre Auguste Renoir vereeuwigde ook de locatie in zijn beroemde doek

Bal de la Moulin de la Galette

, en schrijver Emile Zola grapte dat Montmartre gewoon een plaats was om van de buitenlucht te genieten en vrij te zijn van politieke en andere 'serieuze 'praten. Auguste Chabaud, Moulin Rouge la nuit, 1907, olieverf op doek, 82 x 60 cm | © Association des amis du Petit Palais Genève, met dank aan Esprit Montmartre in de Schirn Kunsthalle Frankfurt Al snel begonnen kunstenaars op zoek te gaan naar betaalbare werk- en leefruimten. De Bateau-Lavoir werd een van deze legendarische kunstenaarshuizen, zo genoemd door de Franse kunstenaar en criticus Max Jacob, vanwege de onstabiele houten vloeren van het oude, afbrokkelende structuur die zou kraken en deinen onder de regen. Onder de beroemde alumni van de Boheemse Ecole des Beaux-Arts, zou een jonge Pablo Picasso zijn baanbrekende Les Demoiselle D'Avignon (1907) hier hebben voltooid, een van de ware meesterwerken van modernistische kunst, en een van de eerste echt moderne schilderijen. Amedeo Modigliani, een beroemde

peintre maudit,

ging ook enige tijd in het huis wonen, hoewel zijn alcoholische woede zijn artistieke productie overschaduwde. De Bateau-Lavoir werd een club die alleen leden bezat, niet alleen voor schilders, maar ook voor schrijvers, critici en kunsthandelaren. Onder degenen die het huis bewoonden of bezochten, bevonden zich onder meer Henri Matisse, Gertrude Stein, Jean Cocteau, Guillaume Apollinaire en Georges Braque. Wat het streven naar plezier betreft, was Le Chat Noir een van de belangrijkste verzamelplaatsen in Montmartre. nachtleven. Waarschijnlijk het eerste moderne cabaret, het vermaakte zijn klanten met variétévoorstellingen, schaduwspelen en monologen, die wijn en eten serveren, en zou binnenkort worden bezocht door Franse kunstverlichters zoals componist Claude Debussy, schilder Henri de Toulouse-Lautrec (die de beroemde schilderde de nachtscènes in Montmartre), danseres Jan Avril, en de dichter Paul Verlaine. Le Bohème, poète de Montmartre (Portret van Erik Satie), 1891 Olie op doek, 198,8 x 99,7 cm | Met dank aan Northwestern University Library, met dank aan Esprit Montmartre in de Schirn Kunsthalle Frankfurt De Moulin Rouge maakt ook deel uit van dit repertoire van uitgaansgelegenheden en is misschien wel degene met de meeste bombast. Het was berucht als een site voor bohemien losbandigheid, en het is gecrediteerd als de geboorteplaats van Can-Can-dans. De Moulin Rouge was ook de favoriete plek van Toulouse-Lautrec om absint te drinken, gemaakt van alsem-gearomatiseerde alsem met een zeer hoge hoeveelheid alcohol; de drank was zo populair onder de Franse bohémiens dat het de Groene Fee (

La Fée Verte

) zou worden genoemd en was ook het onderwerp van verschillende schilderijen, omdat verslaving gebruikelijker werd. Het werd later verboden in een groot deel van Europa en de VS. Niettemin vond Toulouse-Lautrec het zeker leuk om pastelkrijt van de shows te schetsen, en veel van zijn posters trokken een groot publiek.

De mythe van het Boheemse Parijs, en natuurlijk Montmartre, woont helaas nu vooral in het geheugen, in nostalgische films zoals Amélie (2001) en meest recent Woody Allen's Midnight in Parijs (2011), die de bohemien-levensstijl uitbeelden als eigenzinnige, zorgeloze en pure joie-de-vivre, ver van de realiteit van de wereld. Toch houden deze films en nostalgie het idee van een Boheems Parijs levendig, en in het algemeen van een tijd waar te leven was om, tenminste op een heuvel boven Parijs, vrij te zijn. Montmartre vertegenwoordigt een wereld vol mogelijkheden, waar iedereen op het punt stond een geweldige roman te schrijven, een meesterwerk te schilderen of de meest gedurfde symfonie samen te stellen. Dit Parijs was de plaats waar 'wat als?' werd elke dag geleefd. Een erfenis van kunstwerken, flamboyante biografieën en historische sites staat nog steeds garant voor zowel de mythische erfenis als de historische waarheid van deze eens zo legendarische plek.